Kolbą w plecy, czyli oczekując na świniaka.

Wiedziałam, że nie będzie łatwo, że trzeba nastawić się na upokorzenie, przepychanki słowne i fizyczne oraz ogromną stratę czasu. A sprawcą jest on – rewolucyjny wysysasz energii reklamowany jako dobro narodowe – Mercal. Czyli rządowy market obwoźny z produktami, których aktualnie nie można dostać na rynku. Czy mowa tu o jakiś luksusach? Nie…Mięso, kurczak, mąka z kukurydzy, cukier, kawa, olej i fasola. A wszystko to w preferencyjnych „rządowych” cenach, co to oznacza? Że na przykład za kilo mięsa trzeba zapłacić około 2000 boliwarów, tu za 2 kg zapłacimy 450 boliwary, albo za kilo świniaka dostępnym za 4000 Bs, tu za 8 kilo zapłacimy 4500Bs. Zatem jak tu się nie pchać w upokorzenie na własne życzenie w imię radosnych świąt bożego narodzenia z pełnym brzuchem? Bo tak, to jeszcze przedświąteczna trauma, która trochę musiałam przetrawić. A  zatem…

W przedostatni dzień pracy instytutu  rozeszła się plotka, że w kolejnym dniu przyjedzie Mercal, o jakiejś ludzkiej porze, czyli o 9 rano, co w aktualnym języku Wenezuelczyka przekłada się na ustawienie w kolejce od 6 rano… Kolejka zaczęła się  tworzyć już o 4 nad ranem, rozpoczęto listę gdzie jedynie pracownicy i studenci instytutu Instituto Venezolano de Investigaciones Cientificas mogą się zapisać i skorzystać z tego fenomenalnego przywileju! Ja przybyłam o 7 nad ranem, myśląc, że to wcześnie. Na liście było już 300 osób…Przebudzając się i ziewając ludzie rozpoczynają dzień „pracy” w tej jednostce naukowej.

Godz.8.00

Wychodzi pani w uniformie IVICu informując, że żadnej listy nie będzie się brało pod uwagę. Jedynie trzeba się ustawić w kolejce od godziny 9 rano, bo wtedy zostaną rozdane numerki papierowe, a o 10 przyjadą ciężarówki i jedzeniem. Popłoch. Po cholerę zatem przychodzić o 4 rano? To pytanie pojawiające się zawsze od zatwardziałych kolejkowiczów. Chaos łagodzi pomysł ustawienia kolejki według listy jaka posiadamy, lud organizuje się sam.

Godz.9.30

Wychodzi pani w uniformie IVICu i rozpoczyna rozdawanie numerków. Kogo nie ma w kolejce o tej porze wylatuje i musi ustawić się na jej końcu, kiedy przyjdzie. Ciężarówki z jedzeniem przyjadą o 11.30.

Godz.11.30

Ciężarówki z jedzeniem przyjadą o 13.

Godz.13.00

Ciężarówki z jedzeniem przyjadą o 14. Wywieszono co i za ile można będzie kupić, tłum cieszy się, że coś się zaczyna dziać. W międzyczasie wśród ludzi krąży pan sprzedający jajka na kartony. Kolejny produkt deficytowy, którego nie można nigdzie dostać. Przypominam, zapłata za 3 jajka to dzienny koszt utrzymania studenta instytutu jaki zapewnia mu stypendium za świetne wyniki w nauce.

Godz.14.30

Przyjeżdżają ciężarówki z jedzeniem. Zaczyna się rozładunek. Ludzie, którzy ustawili się w kolejce o 4 rano przysypiają. Mnie zalew krew, ale to już od godziny 11.

Godz.16.00

Rozpoczyna się sprzedaż! Pojawiają się ludzie uśmiechnięci i zrelaksowani, pomimo iż dźwigają 8 kg świniaka, 3 kg kurczaka i 4 kg mięsa wieprzowego a oprócz tego 1 kg ryż, 1 kg  mąki, 1 litr oleju, 1 kg fasoli, 1 kg kawy, 1 keczup,2kg mleko w proszku i 1kg cukru! Ale żeby było jasne nie są to te osoby, które przyszły o 4 nad ranem… wpierw produkty otrzymują osoby, które „pomagały” przy rozładunku, później kobiety z dziećmi (nagle pojawiło się  w instytucie 150 noworodków… które normalnie siedzą sobie spokojnie w domu), potem znajomi najbliżsi no i potem szarzy ludzie z numerkami bez koneksji

Godz.18.00

Zaczyna robić się późno i już jest ciemno zatem ludzie przebierają nogami, żeby już pojawić się w domu. Co sprytniejsi organizują się w grupki osób, które mieszkają w podobnej lokaliczaji i wymuszja aby ich obsłużono wpierw jako, że muszą już jechać do domu. A ludzie nie tak cwani i Ci co mieszkają w instytucie tak jak ja czekaja bez zmian.

Godz. 20.00

Jest piątek, takiego dnia nie można zmarnować! Zatem impreza! W kolejce otwierane są kolejne butelki rumu, ludzie włączają muzykę z inteligentnych telefonów i tańczą salse. Co za tym idzie robią się agresywni i pyskaci. Zaczyna padać deszcz, zatem w popłochu wszyscy szukają schronienia, ci już pijani, wręcz przeciwnie, tańczą w deszczu.  A wśród całego tego pierdolnika oni – wojskowi- kontrolujący wszystko, nie robiący nic. Paradoks, którego nie trawie, który przyczynia się do mojego głębokiego, wciąż pogłębiającego się, prawdopodobnie nieuleczalnego braku szacunku dla Boliwariańskiej Gwardii Narodowej. Nie są w stanie kontrolować porządku, przepychają się miedzy ludźmi bez chociażby  przepraszam, wbijając kolby karabinów w brzuchy i plecy oczekujących. Pytam:

– może by panowie przenieśli cześć kolejki, osób z numerami wyższymi, na koniec bo przy drzwiach wejściowych już nie ma czym oddychać.

Spotykam się z tępym spojrzeniem krągłego wojskowego, który obracając się aby mnie wysłuchać  zgarnął kolbą z 5 osób, łącznie ze mną.

– no, ale jak?? Tego się nie da kontrolować! – zirytowany odpowiedział.

Przekleństwa zachowałam dla siebie i wyszłam z kolejki.

Godz. 23.00

Po obliczeniu wskaźnika przemieszczania się kolejki, jakieś 50 osób na godzinę wracam do kolejki po 3 godzinach. Trochę się przewietrzyłam, pospacerowałam z dala od tej wrzawy i wracam.  Spotkany po drodze kolega doradza picie rumu „ no ale to nie jedną butelkę trzeba wypić! To przynajmniej dwie”. Upijanie się to ostatnie na co mam ochotę.

Godz. 00.30

Przeszłam przez magiczne drzwi. Jeszcze zygzakowata kolejka przez 40 minut i żarcie będzie moje. Trzeba skupić się na celu i spróbować wdać w „relaksujące rozmowy” o dupie marynie z przypadkowymi ludźmi.

Godz. 1.20

Mam!

Ale to tak na prawdę nie koniec historii. Kolejka stoi dalej, ludzie kupują rzeczy o 5 nad ranem o 7… Wciąż wszystko jeszcze można dostać, wciąż ludzie mają numerki. Niektórzy mdleją z wyczerpania, inni z przepicia. O 9 nad ranem wojskowym nudzi się ta robota i zgarniają produkty, które zostały, pomimo, iż wciąż czekają pracownicy instytutu, dla których został zorganizowany Mercal! Zaczynają się pyskówki, które i tak nic nie zmienią. Dla tych co wciąż chcą kupić świniaka pozostaje alternatywa, odkupić go od wojskowych, ale oczywiście w innej, dużo wyższej cenie.

 

Chwile mi zajęło napisanie tej historii, musiałam ją przetrawić i przepić przesłodzonym mlekiem z proszku zdobytym w socjalistycznych trudach… I przypomniał mi się wiersz mojego ukochanego poety Stanisława Barańczaka. Kontekst kolejki jest historyczny dla Polski, aktualny dla Wenezueli.

Pan tu nie stał

Pan tu nie stał, zwracam panu uwagę,
że nigdy nie stał pan za nami
murem, na stanowisku naszym też
pan nie stał, już nie mówiąc, że na naszym czele
nie stał pan nigdy, pan tu nie stał, panie,
nas na to nie stać, żeby pan tu stał
obiema nogami na naszej ziemi, ona stoi
przed panem otworem, a pan co,
stoi pan sobie na uboczu
wspólnego grobu, panie tam jest koniec,
nie stój pan w miejscu, nie stawiaj się pan, stawaj
pan w pąsach na szarym końcu, w końcu
znajdzie się jakieś miejsce i dla pana